Stefan George

Stefan Anton George (ur. 12 lipca 1868 w Büdesheim, dzisiaj dzielnica Bingen am Rhein, zm. 4 grudnia 1933 w Minusio koło Locarno) – niemiecki poeta i filozof, przedstawiciel symbolizmu i estetyzmu; początkowo również parnasista. Głosiciel koncepcji ''poesie pure'' (poetyki czystego zapisu Arthura Rimbauda) oraz ''l'art pour l'art'' na gruncie literatury niemieckiej. Inspirował się liryką romantyzmu, francuskim symbolizmem spod znaku Stéphane’a Mallarmégo i Paula Verlaine’a oraz pracami Friedricha Nietzschego i Arthura Schopenhauera (stworzył nawet syntezę poglądów obu poetów dla zobrazowania ducha narodu niemieckiego). W krąg fascynacji włączał również antyczną Grecję oraz dokonania impresjonistów. Wyrażał ''wolę mocy'' i doniosłość ludzkiej natury, jak np. w wierszu ''Frauenlob'':

::::''U studzien, gdy zachód szarzeje czy wschód,'' :::: ''Przy srebrnym dźwięku śmiechów i wód,'' :::: ''Przez życie pełne ciemnego męczeństwa,'' :::: ''Przez całe życie na trud wytrzymały,'' :::: ''Byłem heroldem waszego dostojeństwa,'' :::: ''Byłem śpiewakiem waszej chwały.''

Poezja Georgego stanowiła ważny pomost między tradycją XIX-wieczną a niemieckim modernizmem.

Stefan George był autorem poematu ''Algabal'' nawiązującego do życia cesarza rzymskiego Heliogabala. Efektem publikacji utworu były oskarżenia Georgego o skłonności homoseksualne. Do takiego wniosku powadzić mógł również cykl erotyków, które autor dedykował swojemu przyjacielowi, również poecie – Maximilianowi Kronbergerowi. Związek poetyckich obrazów Georgego z jego orientacją seksualną był w późniejszym czasie szeroko dyskutowany przez krytyków literackich.

Inne znane dzieła Georgego to ''Siódmy krąg'' (''Der Siebente Ring''), ''Księga wiszących ogrodów'' (''Das Buch Der Hängenden Gärten''), ''Kobierzec życia'' (''Der Teppich Der Lebens'') czy ''Rok duszy'' (''Das Jahr Der Seele'').

Melodyjna, polifoniczna poezja Georgego silnie inspirowała muzykę romantyzmu, zwłaszcza drugą szkołą wiedeńską w jej ekspresjonistycznym okresie.

Tłumaczył na język niemiecki dzieła Dantego, Szekspira i Baudelairea. Przyjaźnił się z elitą literacką tamtych czasów (Stéphane Mallarmé, Hugo von Hofmannsthal), promując i wprowadzając w środowisko artystyczne niektóre późniejsze sławy (Friedrich Gundolf, Ludwig Klages). George miał znaczny wpływ na poglądy Clausa von Stauffenberga, z którym poznał się w roku 1923.

Na język polski tłumaczyli go: Wacław Rolicz-Lieder, który był najbliższym przyjacielem Georgego, Jarosław Iwaszkiewicz, Stefan Napierski, Robert Stiller czy Ludwik Maria Staff. Źródło: Wikipedia