Georg Dehio

thumb|250px|Tablica upamiętniająca Georga Dehia jako studenta, znajdująca się na budynku w [[Getynga|Getyndze]] thumb|250px|Grób Georga Dehia w [[Tybinga|Tybindze]] Georg Christoph Dehio (ur. 22 listopada 1850 w Rewlu, zm. 19 marca 1932 w Tybindze) – niemiecki historyk i historyk sztuki.

Studiował nauki historyczne na Uniwersytecie Dorpackim pod kierunkiem Georga Waitza, historyka, współtwórcy przedsięwzięcia ''Monumenta Germaniae Historica''. Studia kontynuował na Uniwersytecie Jerzego Augusta w Getyndze, a w 1877 habilitował się z historii na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. W 1893 powołano go na Uniwersytet Albrechta w Królewcu. Wykładał tam historię sztuki, a od 1892 do 1918 w Strasburgu; potem, gdy został zmuszony do opuszczenia miasta, w Tybindze. W 1899, jako członek Komisji Opieki nad Zabytkami wchodzącej w skład ''Gesamtverein der Geschichts- und Altertumsvereine'' przedłożył projekt opracowania publikacji zbierającej wszystkie zabytki niemieckie, zalążek przyszłego ''Handbuch der deutschen Kunstdenkmäler'', gigantycznego „inwentarza” historycznego zabytków obszaru niemieckiego (1905–1912), który stał się jego najważniejszym i najsłynniejszym dziełem.

Dziś nazwisko Dehio jest synonimem katalogu zabytków. Dehio położył bardzo wielkie zasługi w zakresie organizacji oraz popularyzacji ochrony zabytków. Jego działalność naukowa obejmowała zarówno problemy proporcji w antyku, jak i kwestie genezy sztuki gotyckiej. Jego ustalenia wniosły bardzo wiele do rozstrzygnięcia przeróżnych sporów dotyczących proweniencji niemieckiej architektury gotyckiej.

W swoich książkach nieustannie podkreślał historyczno-źródłowy aspekt badań nad sztuką, traktując ją jako najlepsze świadectwo przeszłości oraz narzędzie kulturowej konsolidacji społeczeństwa jako narodowej wspólnoty.

W Przedmowie do ''Geschichte der deutschen Kunst'' (wyd. z 1918) swój zamiar sformułował w sposób następujący: Źródło: Wikipedia